Ben o mutlu çocuğu çok özledim.

Hep çocuk kaldı yüreğim,
Bundadır ki hep kırıldı kalbim.
Hayatı oyun yeri bildim.
Yaşananları bir masal gibi önemsemedim.
Dünya panayır yeriydi,
Ben hep dönme dolaba bindim.
Herşeyi uçlarda yaşadım.
Mutluluğu dondurmayla tanıdım.
Hüznü düşmelerimle.
En çokta gülmeyi bildim bir nedenim olmadan.
Gülmek...
Sanki sonu olmayan birşey gibiydi.
Hayat sadece eğlenceden ibaretti benim için.
Sonra bir karanlık çöktü gözlerime.
Bir uykudan uyanır gibi gözlerimi açtım.
Artık ne o panayır yerini bulabildim,
Ne de mutluluğu yaşayabildim.
Artık ne pamuk şekerler vardı,
Ne de o dönme dolaplar..
O mutlu çocuk nerdeydi,
Düşmüydü gerçek miydi ayırt edemedim.
Ben o mutlu çocuğu çok özledim.

-Müslüm GÖYCE